امام باقر (ع) هنگامی‌که محزون می­شدند

حضرت من را بر روی دو پا می­نشاندند و می­گفتند من دعا می­کنم، شما آمین بگو.

امام صادق (ع) می­فرمایند که: «إذا حَزَنَه اَمرٌ؛ وقتی‌که پدرم را امری محزون می­کرد»، محزون می­کرد. امام باقر (ع) را ببخشید چه چیزی محزون می­کرد؟

باز یک روایت دیگر که جابر بن یزید جُعفی از حضرت پرسید: «کَیْفَ أَصْبَحْ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ؟»؛ حضرت فرمودند: «اَصبَحْتُ مَحْزُوناً.» تعجب کرد، گفت آقا شما محزونید؟ حضرت فرمود: «وَ لَکِنْ حُزِنَ حُمِّلَ اَلاِخْرَهِ ؛ من محزونم؛ حزنم از جنس دنیا نیست.» حضرت فرمودند که: «عاقل، غصه ­ی دنیا را نمی­خورد؛ عاقل، همِّ آخرت را دارد؛ حزن آخرت را دارد؛ إذا حَزَنَه اَمرٌ.»

خب حزن حضرت چه بود؟ «حُزِنَ حُمِّلَ اَلاِخْرَهِ»؛

 این حزن صد در صد معنوی و زلال، امام باقر (ع) را می­گرفت. شخصیتی که بالاتر از او در عالم نیست از جهت معنوی؛

وقتی محزون می­شدند در مسائل معنوی.

حالا ایشان چه‌کار می­کردند؟ کارهای مختلفی نقل‌شده است در سیره­ ی حضرت دارد فراوآن ‌که عطر استشمام می­کردند و بعد به مسجد می­رفتند و نماز می­خواندند؛ معمولاً کارهای مختلفی نقل‌شده است؛ ولی آن‌که حضرت معمولاً مشغول آن بودند، « إذا حَزَنَه اَمرٌ جَمَعَ النِّسَاءَ وَ الصِّبْیَانَ؛ دستور می­دادند و می­فرمودند که بچه­ های کوچک و همسرانشان را بیاورید؛ ثُمَّ دَعَا وَ أَمَّنُوا؛ حضرت می­فرمودند که من دعا می­کنم و شما کوچک‌ترها آمین بگویید.»

شما یک آیت‌الله‌العظمی را فرض کنید زمانی که محزون می­شود در امور معنوی و اخروی خودش، چهارتا بچه دور خودش جمع می­کند. حالا آیت الله العظمی کجا، حضرت باقرالعلوم (ع) کجا! چقدر اهمیت دارد در سیره اهل‌بیت؛ زلالی این جنس و این نسل.

امام صادق (ع) می­فرمایند که: «به‌خصوص پدرم من را، اقعده علی الرجله؛ حضرت من را روی پا می­نشاندند و می­فرمودند که من دعا می­کنم و تو آمین بگو، وقتی من بچه بودم.» حضرت فرمودند که: «من هم این‌جورم با موسی بن جعفر. سیره­ ی ما اهل‌بیت این است.» حضرت همه فرزندان، کودکان، بالخصوص حالا این امام بزرگوار و معصوم را. عجیب اهتمام داشتند، خصوصاً به دعای بچه ­ها. شما تا حالا دیده­اید که یک عالم ربانی مثلاً وارد مسجد بشود و بچه ­ها را بگیرد و بگوید آقا ما التماس دعا داریم.

ما خیلی با اهل‌بیت فاصله‌داریم. اصلاً گاهی این فاصله ­ها خجالت ­آور است. بچه ­ها را دور می­کنند که آقا را اذیت نکنید؛ آقا کسالت دارند. این امام باقر (ع) ما هستند، «أَعْلَمِ فِی الْأَرْضِ.»