متن پادکست :

«فرمول خواستن»

انسان­ ها متأثر از عالم خود هستند. این ­هایی که نیاز ما است، متناسب با عالم ما است.

مشکل ما توانستن و نتوانستن ما نیست. بلکه مشکل ما خواستن و یا نخواستن ما است. گفتیم که خب چرا انسان نمی­‌خواهد؟

چون احساس نیاز نسبت به آن نمی‌­کند. آن چیزی را می‌­خواهیم که احساس نیاز کنیم. نیاز ما اگر نبود، ولو چیز خوب هم باشد، انسان از آن استفاده نمی­‌کند؛ به ‌عنوان‌ مثال در اینجا؛ مثلاً شیر آب است، نان اگر باشد، غذایی باشد، وقتی انسان نیاز ندارد، انسان نمی­‌خواهد. غذا نمی‌­خواهد، آب نمی‌­خواهد؛ چون احساس نیاز به آن­ها نمی­‌کند.

نیاز است که ما را به سمت خواستن حرکت می‌­دهد:

این احساس نیاز از چه چیزی شکل می­‌گیرد؟ از حال و هوایی که انسان برمی‌­دارد که از آن به یک عالمی تعبیر کرده‌­ایم. دیده ­اید که می‌­گویند، عالم جوانی این است دیگر. عالم مجردی این است دیگر. عالم انسان­ های مشهور به این شکل است. عالم انسان ­های خواننده به این شکل است. عالم که می‌­گویند، انسان ­ها متأثر از عالم خودشان است. هرکدام از ما، در یک عالمی سیر می‌­کنیم. این ­هایی که نیاز ما هستند، متناسب با عالم ما است.

کرونای ما، درد و غصه آن، اربعین، هیئت ­های امام حسین (ع) است. در فضاهای طلبگی؛ به ‌عنوان ‌مثال کلاس­های درس ما است که تعطیل‌شده است. این­ها در حال حاضر غصه ما هستند.

عالم ما یک عالم دیگر است:

هر فردی در عالم خودش است. یک پدیده و یک اتفاق واحد است، انسان­ها برحسب عالم خودشان، هر فردی یک زاویه‌ای دارد. هر فردی یک دردی دارد. عالم به چه شکلی، شکل می­گیرد؟

بر اساس روابط و تعلقات ما. با چه افرادی حشرونشر داریم. با چه افرادی مرتبط هستیم و به چه افرادی علاقه داریم و از چه افرادی نفرت داریم.

«إِنَّمَا یَجْمَعُ القوم السُّخْطُ والرِّضَا؛ انسان­ها را محبت­‌ها و رضایت‌­ها و کینه‌­ها و نفرت‌­ها است که دورهم جمع می‌­کند.»

 من و شما که الآن در اینجا جمع شده ­ایم، علاقه­ های مشترک داشتیم؛ عالم ما هم مشترک است. لوتی ­ها زمانی که به هم می­رسند، با چه چیزی صفا می­کنند؟ بچه­ های هیئتی زمانی که به هم می‌­رسند با چه چیزی صفا می‌­کنند؟

بچه­ های پولدار که به هم می­رسند، با چه چیزی صفا می­کنند؟ شما کدام پیج­ های اینستاگرام را پیگیری می­کنید؟ انسان­هایی که از جنس عالم تو هستند. انسان­هایی که علاقه آن­ها، شکل علاقه­ های تو است. این­ها از جنس شما هستند.

دردها، خواسته­‌هایتان و اراده شما مشترک است. و زمانی که این افراد دورهم جمع می‌­شوند، این اراده‌ها مضاعف می­شود. دورهم که جمع می‌­شوند، تقویت می‌­شوند. همدیگر را که می‌بینند، انرژی­‌ می­‌گیرند.

علاقه­‌های مشترک داشتیم و عالم ما هم مشترک است. این عالم مشترک می­شود. پس شد اراده و خواستن اثر احساس نیاز، احساس نیاز اثر حضور در یک عالم، حضور در یک عالم اثر تعلقات ما، علاقه‌­های قلبی ما، ما را در یکجا جمع می­کند و به ما یک عالمی می­دهد.

خب اگر ما بخواهیم اراده خود را تقویت کنیم، هر یک از این قطعات را که بر روی آن­ها کارکنیم، اراده ما قوی می­شود.

می­توانیم بر روی خواستن خودمان کارکنیم که غربی­ها بر روی این مورد خیلی مانور می­دهند. برخی از آن­ها می­گویند که اراده؛ مانند عضله می­ماند و عضله را باید تقویت کرد.

یکی از بحث­های مشهور در اراده در بحث­‌های روانشناسی غرب است و هر چیزی که اراده شما را تقویت کند و این؛ یعنی خواستن­ های شما را مدیریت کند. این عضله را قوی می­کنید و این عضله به درد شما خواهد خورد؛ مانند اینکه یک نفر می­خواهد وزنه بزند، هر چیزی که دستش را قوی کند در وزنه زدن به او کمک می­کند. کپسول گاز هم بلند کند عضله قوی می­شود. هر چیزی که خواستن­‌های ما را تقویت کند، باعث شود که ما یک‌چیزی را بخواهیم و محققش کنیم. آن­ها می­گویند که خواستن باعث تقویت اراده می­شود. این می­شود عالم مشترک.

پس شد اراده و خواستن اثر احساس نیاز. احساس نیاز اثر حضور در یک عالم. حضور در یک عالم اثر تعلقات ما. علاقه­ های قلبی ما، ما را یکجا جمع می­کند و به ما یک عالمی می­دهد.  ­