« ملکوت نداشتن قدرت نه گفتن به شهوت »

ملکوتی که  حبط آن نمی­تواند نمی‌شود، چه می­شود؟ ملکوت آنچه می­شود؟ و «ان اصابها حَراماً.» حالا اگر در این موقعیت دامن‌آلوده کند و تن دهد به غریزه نتواند نه بگوید «حَرَّمَ اَللَّهُ عَلَیْهِ اَلْجِنَّهُ.» خدا بهشت را بر او حرام می‌کند چون دار رحمت است؛ دار تجلی محبت خداوند است؛ فطرت محل تجلی خداست. این فرد به فطرتش بی‌محبتی کرده است. همان فطرت ما، اینجاست که فطرت است در عالم دیگر جلوه می‌کند و بهشت می‌شود. بهشت همین فطرت ماست. بهشت فطرت منفصل است و فطرت بهشت متصل.

بهشت همان فطرتی است که از من جدا است. فطرت بهشتی است که در من است با من است. درست شد. حالا وقتی غریزه جوشید، فطرت خودت را آسیب زدی پس فطرت را تحویل نگرفتی. به آه دل فطرت نبودی. غریزه همان آتش است. بهشت همان فطرت است. شما بین غریزه و فطرت کدام را انتخاب کردی؟ غریزه را انتخاب کردی و به فطرت پشت پا زدی به بهشت پشت پا زدی و بهشت بر تو حرام شد. همان جور که در اینجا فطرت بر تو حرام شد. کاری کردی که بین تو و فطرت گونه‌ای حجاب افتاد که هیچ فطرتی در این زندگی بروزی ندارد. در زندگی ملکوتی تو بهشت هیچ ورودی ندارد. غریزه همان آتش است و بهشت همان فطرت. از آن عالم بهشت خودت را بیرون آوردی همان‌طور که در اینجا خودت را از عالم فطرت بیرون آوردی.

«حَرَّمَ اَللَّهُ عَلَیْهِ اَلْجَنَّهُ وَ اُدْخُلْهُ اَلنَّارَ.» خودت را داخل آتش غریزه انداختی و زمانی که در این غریزه افتادی، ملکوت را می‌بینی که چه شد. خودت، خودت را انداختی؛ آنجا می‌بینی.