دوست داری تکثیر بشوی؟

[disk_player id=”298″]

دوست داری تکثیر شوی؟

یک میل که در درون انسان هست، میل به کثرت گرایی است.

انسان کثرت را دوست دارد. زیادی را دوست دارد؛ آدم دوست دارد زیاد باشد؛ دوست ندارد یکی باشد آدم دوست دارد تکثیر بشود.

اشتباه می‌کند و به جای اینکه برود سراغ کوثر می رود سراغ تکاثر؛ «اِنَا اَعطَینَاکَ الکَوثَر(۱)» این کوثر است که خوب است. «اَلهَاکُمُ التَکَاثُر(۲) » بد است.

تکاثر به این است که فکر می‌کند وقتی این پول زیاد شود، فالوور که زیاد بشود، لایک‌ها که زیاد بشود من زیاد می‌شوم. جمعیتی که پای برنامه و استیج من می‌نشینند؛ کف می‌زنند، تعداد آدم‌هایی که من را می‌شناسند، اگر زیاد بشوند من زیاد می‌شوم.

آدم‌هایی که من را می‌شناسند همان تکاثر است؛ خُب فرقش با کوثر چیست؟

در کوثر تو خودت زیاد می‌شوی. از درون زیاد می‌شوی؛ از بیرون ابزار و ادواتت زیاد نمی شود. از درون به شما اضافه می‌شود.

فالوور های شما از ۵۰ به  100 یا ۱۰۰۰ تا برسد برای آدم فرق ایجاد نمی‌کند. آدم زیاد نمی‌شود.

هر ظرفی وقتی داخلش چیزی می‌ریزیم کم می‌شود اما علم اینگونه است که وقتی وارد می‌شود دائم توسعه پیدا می‌کند. جا باز می‌کند؛ بزرگ و وسیعت می‌کند.

در مورد رفیق هم اینطور گفتند؛ رفیق، رفیق مومن آدم را زیاد می‌کند. روایتش خیلی جالب است « اَلْمَرْءُ کَثِیرٌ بِأَخِیهِ (۳) » آدم با داداشش زیاد می‌شود.

« اَلصَّدِیقُ إِنْسَانٌ هُوَ أَنْتَ إِلاَّ أَنَّهُ غَیْرُکَ (۴) » رفیق، خود آدم است.

رفیقت خودت است با این تفاوت که تو نیستی. پس یک نقش از این زیاد شدن آدم به این است که توسعه وجودی پیدا می‌کند. افراد می آیند و هر نقص و خلأ که در وجود من هست را پر می‌کنند. برای همین آدم هر چه رفیق داشته باشد کم است.

روایت داریم که حضرت لقمان فرمود: پسرم « اِتَّخِذْ أَلْفَ صَدِیقٍ وَ أَلْفٌ قَلِیلٌ (۵) » رفیق زیاد بگیر ۱۰۰۰ تا رفیق بگیر هزارتا هم کم است.

اگه او یک امتیاز مثبت گرفت یا اتفاق ویژه‌ای برایش افتاد؛ نصیب تو هم شده تو هم رشد کردی؛ مثال آن را قبلا گفتم، یکی زیارت می رود اما همه در زیارتش سهیم هستند. درست شد؟ با این نگاه اصلاً حسادت و تکبر نمی‌ماند، من که تکی نیستم.

علامت این که این اتحاد برقرار شده یا نه چیست؟ می‌خواهی ببینی با بقیه برادری یا نه؟ اتحاد پیدا کردی؟ یکی شدی؟ علامتش این است که بی تاب می‌شود؛ بابت بی تابی او بی تاب می شوی. خوابت نمی‌برد، همان حسی که خودش داشته است.

حتی بعضی وقت‌ها حس شما شدیدتر است زیرا آدم برای مصیبت خودش خوب است که صبر کند اما برای مصیبت برادراش که صبر کردن خوب نیست. متوجه شدید؟

خیلی از چیزهایی که ما می‌بینیم دقیقاً برعکس است. آدم خودش باید به خودش بابت کار خودش در مشکلات دلداری بدهد. خودش باید آرام بشود.

اهل بیت (ع) در مشکلات خودشان آرام بودند؛ در مشکلات مردم ضجه می‌زدند.

هر چیزی به آن ها اتصال پیدا می‌کند، درد همه عالم درد او می شود، غصه همه عالم غصه او می شود.

مثلا در روایت داریم که اهل بیت (ع) زود پیر می‌شوند. بنی هاشم زود پیر می‌شوند؛ ادراکشان از مشکلات مردم زیاد است برایشان سخت است.

امام صادق( علیه‌السلام) به بازار رفتند و دیدند که قحطی شده.

خیلی عجیب است. یک مقدار روی این ها فکر کنیم؛ خب آقا مثلا دوره بنی امیه است حکومت را از اهل بیت (ع) غصب کردند. مردم هم اگر حق خود را می‌خواستند باید چشمشان را باز کنند؛ درست رای بدهند، درست است؟

حضرت آمدند و دیدند که قحطی شده. برگشتند داخل خانه و به غلام شان گفتند: چقدر گندم داریم؟ گفت: الحمدلله تو این وضعیتی که هیچ کس ندارد به اندازه یک سال دارید.

حضرت فرمودند: گندم هر چه داریم را می‌بری و در بازار می‌فروشی. از فردا هر چقد که مردم در روز گندم یا جو می‌خرند تو هم روزانه می‌خری و همان را می آوری و مصرف می‌کنیم.

مگر مردم حق شون نبود؟ مردمی که به اهل بیت (ع) پشت کردند. امام صادق (ع) اینجا هست اما هیچ کس برای حکومت حضرت قیام نمی‌کند؛ می‌خواستید در انتخابات رای بدهید. خیر، اینطور حساب کشی نمی‌کنند.

بعضی اوقات من این را بین حزب اللهی ها می‌بینم. خیلی بد است واقعا، خیلی زشت است. انگار تلافی است! دلم خنک شد.

چه زبانی است؟ کجا اهل بیت (ع) اینطور بودند؟ اتفاقا غصه‌ شان این بود که تو الان حرف من را گوش ندادی باعث می شود که دردت بیاید. من برای خودت دارم ناله می‌کنم من که مهم نیستم.

فهمیدید چی شد؟

چقدر نگاهشان برعکس است؛ نگاه مهربانانه، محبت.

و اکثرا این محبت را نمی‌فهمند. حسی ندارند. نمی‌فهمند اصلا چه دلسوزی دارد می شود. خیلی عجیب است!

۱: سوره کوثر، آیه ۱

۲: سوره تکاثر، آیه ۱

۳: مستدرک الوسائل، ج ۹، ص ۷۰، ح ۳

۴: غرر الحکم، جلد ۱، صفحه ۱۰۰

۵: الأمالی (للصدوق)، جلد ۱، صفحه ۶۶۹