یکی از اساتید بزرگ که خداوند ایشان را حفظ فرماید از قول استادشان نقل می‌کردند که: «واعظ و مرثیه‌خوانی در مجلسی که میرزای شیرازی هم حضور داشت، در ضمن مرثیه‌خواندن چیزهایی نقل کرد که واقعیت نداشت. در پرانتز اشاره می‌کنم که متأسفانه این معضلی است که از سابق در مجالس مرثیه و روضه کم‌وبیش وجود داشته و همچنان نیز شاهد ادامه آن هستیم.
درهرصورت، برخی از علمایی که در آن مجلس نشسته بودند از این مسئله بسیار ناراحت می‌شوند و این پا و آن پا می‌کنند که آیا نهی از منکر بکنند یا نه.
اما درنهایت وقتی می‌بینند خود مرحوم میرزای شیرازی نشسته و چیزی نمی‌گوید، ادب می‌کنند و به احترام حضور ایشان حرکتی انجام نمی‌دهند. هنگامی‌که آن مرثیه‌خوان از منبر پایین می‌آید و مجلس را ترک می‌کند یکی از حاضران جرئت به خرج می‌دهد و از میرزا سؤال می‌کند که «آقا مگر شما روضه این شخص را نشنیدید؟»
میرزا پاسخ می‌دهد که «چرا، شنیدم.» آن شخص می‌پرسد: «مگر مطالب او درست بود؟» میرزا می‌فرماید: «نه.» سؤال می‌کند: «پس چرا شما نهی از منکر نکردید؟»
میرزا در پاسخ می‌فرماید: «اگر در اینجا به او حرفی می‌زدم آبروی این مرثیه‌خوان برای همیشه می‌رفت و ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به شخصیت او وارد می‌آمد. ازاین‌رو من این شخص را خصوصی دعوت می‌کنم و درجایی که فقط من و وی حضورداشته باشیم. به او تذکر می‌دهم که آن مطالبی که آن روز بالای منبر گفتی درست نبود و پس‌ازاین در جای دیگری آن‌ها را نقل نکن.»»
آیت‌الله مصباح یزدی، پیام مولا در بستر شهادت، جلسه دهم
بدون دیدگاه