هیچ زمانی نبوده که امام و یا پیغمبری ناراحت شده باشد مگر برای مردم.
غم آن‌ها هیچ‌وقت برای شخص خودشان و شک کردن در مسیر و آینده شان نبوده، بلکه تنها و فقط ترس آنان از گمراهی مردم بوده است.
مثلا پیامبر صلی الله علیه و آله می‌ترسیدند که مردم، ایشان را از روی وضعیت ظاهریشان قضاوت کنند
و همان تعداد افراد محدودی هم که بودند از اطاعت ایشان دست بردارند.
بدون دیدگاه