قالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع): «وَ اللَّهِ مَا سَأَلْتُ رَبِّی وَلَداً نَضِیرَ الْوَجْهِ وَ لَا وَلَداً حَسَنَ الْقَامَهِ وَ لَکِنْ سَأَلْتُ رَبِّی وُلْداً مُطِیعِینَ لِلَّهِ خَائِفِینَ وَجِلِینَ مِنْهُ حَتَّى إِذَا نَظَرْتُ إِلَیْهِ وَ هُوَ مُطِیعٌ لِلَّهِ قَرَّتْ بِهِ عَیْنِی.»

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام فرمود:

«به خدا قسم! من هیچ وقت از پروردگارم فرزندی خوش چهره و زیبا اندام نخواستم؛ بلکه از خدا فرزندی خواستم که مطیع خدا باشد و از او حساب ببرد که هر وقت او را در حال طاعت خدا دیدم، دیدگانم روشن شود.»

بحارالأنوار، ج‏۲۴، ص۱۳۳