بصر و بصیرت، ارتباط مستقیم دارند. چشم که سالم باشد،دل هم درست تشخیص خواهد داد؛
ولی وقتی چشم هرزگی کند، دل نیز از فهم حقیقت محروم خواهد ماند.

آقا در طول تاریخ نداشتیم کسی را که بیاید بالای منبر و بگوید مردم هر چه می‌خواهید بپرسید نه قبلش و بعدش. «سَلُونِی قَبْلَ‏ أَنْ‏ تَفْقِدُونِی»

ما اصلاً ازاینجا می­فهمیم که آن نقطه اصلی که خدا با ما کار دارد، کجاست و در مورد چه امری است؟ پاشنه آشیل ما چه چیزی است؟ نقطه‌ضعفمان چیست؟ نقطه خاصمان کجاست؟

این‌که کار «الف» را انجام دادید و کار«ب» برای شما اتفاق افتاد؛ این دو فعل است؛ مثلاً سرباز که پایش را جفت نکند باید دستشویی را طی بکشد. این دو کار است که یکی اعتباراً جزای دیگری به‌حساب می‌آید. عذاب اخروی اعتباری نیست. صورت ملکوتی خود عمل و عین حقیقت است.

اینکه در همه تاریخ فقط یک نفر در کعبه متولد می‌شود، نشان می‌دهد خدای متعال حقیقت نهفته در عرش را در کعبه تنزل داده و همان‌طور که کعبه نازل یافته عرش است تن امیرالمؤمنین (ع) نیز نازل یافته حقیقت عرشی اوست که خدا در این خانه جلوه داده است.

علامه طباطبایی: «کسی که در بلا باشد و غفلت از مبتلا کننده نداشته باشد و بداند آنچه به وی می‌رسد از جانب حق سبحان است، بلا برای وی بلا نیست. بلا برای کسی بلاست که غفلت از مبتلا کننده داشته باشد و حقیقت شکر نیز این است که از محبوب در هر نعمت و بلایی غافل نباشیم.»

کودک دائماً در معرض نهی و هشدار پدر و مادر است. هم چاقو را از او می‌گیرند، هم نمی‌گذارند در را باز کند و به خیابان رود، هم نمی‌گذارند درراه پله تنها و رها باشد و هم … شاید این توهم پیش آید که پدر و مادر، این کودک را به دنیا آورده‌اند تا عذابش دهند و از هر چه دوست دارد بازش دارند؛ اما حقیقت این است که پدر و مادر می‌خواهند جلوی آسیب و سقوط او را بگیرند تا به دوران شکوفایی و سرفرازی رسد. حکایت بازدارندگی‌های خدا بر ما نیز چنین است.

اگر معلمی ادعای مهربانی داشته باشد ولی بین دانش‌آموز زحمتکش و درسخوان با دانش‌آموز هرزه‌گرد و هوسران فرقی نگذارد، حکایت از یکی از این دو دارد یا سنگدل است و یا بزدل!

«وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً سُبْحانَهُ بَلْ عِبادٌ مُکْرَمُونَ» (انبیاء: ۲۶ )
نسبت ما و باقی موجودات باخدا نسبت تجلی است.

سینما را دیده‌اید؟
همه‌جا را تاریک می‌کنند تا همه حواس به سمت پرده سینما باشد. خدا هم در قالب ابتلائات و مشکلات، پیرامون ما را تاریک و تار می کند تا فقط به پرده حقیقی که همان جلوه کمالات اوست مشغول باشیم و جزاو چیزی نبینیم.