برای مطالعه کتب اخلاقی یا عرفانی و عمل کردن و بصورت سیر و رشد طبق آن، آیا با یک روش و یک سبک (مثلا طبق روش و توصیه های یک فرد یا شخصیت) جلو برویم؟ یا خیر همه موارد را بخوانیم و سعی بر عمل طبق فکر و اندیشه و مصلحتی که می یابیم داشته باشیم؟ چون با مطالعه بیشتر و متنوع، اطلاعات و احاطه ما و آگاهی ما بیشتر شده و چون دسترسی به آن شخصیت واحد نداریم که نسخه بگیریم با این کار خود را پخته تر می کنیم تا بتوانیم راه را بهتر پیدا کنیم و با شرایط مخصوص خود تطبیق دهیم و استفاده کنیم.
فکر میکنم هر کدام از این دو روش معایب و مزایایی دارد.
مثلا فقط با آثار علامه حشر و نشر و انس داشته باشم؟ یا خیر
حجت الاسلام امینی خواه :
سلام علیکم
در ابتدای سیر اتصال به منبع واحد باعث می شود تفکر انسان قرص و مستقیم شود و پس از استقامت در اندیشه می تواند به آراء سایرین هم مراجعه کند و اندیشه ها را با هم قیاس و در هم ضرب کند.
آنچه در بدو امر توصیه می شود آثار مرحوم استاد شهید مطهری است که باعث می شود تسلط نسبی و جامعی نسبت به مجموعه معارف الهی و مبانی دینی حاصل شود. در مرتبه پس از آن به فراخور نیاز و با در دست داشتن آن مبانی می شود به سایر متفکرین و صاحب نظران مراجعه کرد.
بدون دیدگاه