امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره یکی از اصحابشان فرمودند:
«وَکَانَ یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِهِ؛ آنچه به او عظمت بخشیده بود، کوچکی دنیا در نگاهش بود.» نهج‌البلاغه، حکمت ۲۸۹

تا شئون خیالی و اعتباری دنیا در چشم انسان کوچک و پست نشود، انسان بزرگ نخواهد شد و تا بزرگ نشود، نمی‌تواند کارهای بزرگ کند.