تواضع بزرگان

سلام و وقت بخیر
چطور علمای بزرگ و انبیا و ائمه خودشون رو از همه پایین تر میدونستن؟
هیچوقت اون داستان معروف رو درک نمیکنم.که خدا به حضرت موسی امر کرد بد ترین فرد این آبادی رو به من معرفی کن.و موسی خودشو معرفی کرد.چطور میشه این تواضع،تظاهر نباشه؟
متاسفانه من این ویژگی بد رو دارم که وقتی حرف از گناه میشه چهره دیگران تو ذهنم میاد.در صورتی که شاید خودمم به اون گناه مبتلا باشم.لطفا راهکاری برای مقابله با این ذهنیت بگید.میترسم به خاطر همین ویژگی بد عاقبت بخیر نشم.
و اینکه آیا من با این تصور،گناهی نسبت به اونها مرتکب شدم؟

حجت الاسلام امینی خواه :

سلام علیکم
در بحث های آن سوی مرگ توضیح دادیم که بالا بودن این طور آدم ها به این است که می دانند کسی در این عالم در برابر خدا بیشتر از این ها کسی احساس فقری نمی کند.این احساس برتری در عین فقر هست.اگر انسان به ضعف وجودی خود و عیوب خودش اشراف وجودی داشته باشد کسانی به ذهنش نمی آید
برای این کار اول باید به این فکر ها بی اعتنایی کنیم. و دوم این که عیوب خودمان را بیشتر توجه کنیم که راهکار آن مراقبه و محاسبه است که در بحث های ایمان درمانی توضیح داده ایم.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آخرین مطالب

باید از خود بگذری…

شیخ صدوق

از نجم صدوق تا فجر صادق

اهل عَلَم و عِلم

قبله‌ی تهران

مستند هوس کربلا

جمعه های کربلا

خدای همه کاره

ارزش ما نزد خدا

الفبای زیستن

در مکتب لقمان…

به زودی…

صورت ملکوتی علم آموزی