آیا عمل به دستورات دین باید به خاطر محبت به پروردگار و مشمول نشدن به عذاب الهی و به جهنم رفتن و یا به بهشت رفتن و یا حب به قرب الهی و لذت بردن باید باشد و یا می تواند برای رسیدن به مقامات بالای بهشتی باشد آیا در دین چنین نیتی توصیه شده است؟ و اگر در بهشت همه راضی هستند و قبطه خوردن به مقامات اولیای الهی هم رنجی برای بهشتیان نداشته باشد ( در سوال دیگری پرسیدم که آیا رنج دارد یا نه و هنوز جواب نگرفتم) آیا چنین نیتی عاقلانه است یا فرقی ندارد در کجای بهشت است زیرا در هر حال رضایت کامل دارد و غرق در لذت است درنتیجه نیت و سایر انگیزه ها باید سبب دین داری شخص شود.
حجت الاسلام امینی خواه :
سلام علیکم
رشد نیت در انسان امری تدریجی و آرام آرام است و تا نیت در مراتب پایین‌تر برای انسان حاصل نشده باشد نیت در مراتب بالاتر برای او حاصل نخواهد شد. در ابتدای امر چاره‌ای جز این نیست که انسان نیتش در انجام اعمال، رسیدن به نعمت‌های بهشتی باشد که این نیت به مرور باعث لطافت انسان می شود و زمینه را برای رشد نیت فراهم می‌کند.
این نیت عاقلانه است و تقاضای رشد نیت نیز عاقلانه است.
بدون دیدگاه