آیا عمل به دستورات دین باید به خاطر محبت به پروردگار و مشمول نشدن به عذاب الهی و به جهنم رفتن و یا به بهشت رفتن و یا حب به قرب الهی و لذت بردن باید باشد و یا می تواند برای رسیدن به مقامات بالای بهشتی باشد آیا در دین چنین نیتی توصیه شده است؟ و اگر در بهشت همه راضی هستند و قبطه خوردن به مقامات اولیای الهی هم رنجی برای بهشتیان نداشته باشد ( در سوال دیگری پرسیدم که آیا رنج دارد یا نه و هنوز جواب نگرفتم) آیا چنین نیتی عاقلانه است یا فرقی ندارد در کجای بهشت است زیرا در هر حال رضایت کامل دارد و غرق در لذت است درنتیجه نیت و سایر انگیزه ها باید سبب دین داری شخص شود.