🔹« این سخنرانی در بین دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شده است.»🔹

مولدهای رویکرد غلط به جامعه ما، فرهنگ غرب است.

در رأس اعمال چه چیزی را می­سنجند؟ آنکه سید اعمال است و ولایت بر اعمال دارد نماز است؛ چون شاهرگ حیاتی اتصال باخدا نماز است.

رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله: «النَّاسُ معَادِنُ کَمَعَادِنِ الذَّهَبِ وَالْفِضَّهِ»
استعدادها، جنس و ظرفیت انسان‌ها متفاوت است؛ جنس انسان که ناب شود و ارتقاء بیابد به حقیقتِ باطن امام عصر علیه‌السلام نزدیک می‌شود.

انسانی که ایمان ندارد از نگاه قرآن؛ یعنی حیات ندارد. حالا زندگی شروع شد. بسم‌الله؛ فقط برای اینکه هوایی شوید همین‌قدر بگویم که خدای متعال آن‌قدر از مؤمنین ضعیف بدش می‌آید که سند انحصاری کشتن اباعبدالله علیه‌السلام را در طول تاریخ و کشتن امیرالمؤمنین علیه‌السلام را در طول تاریخ دست مؤمنین ضعیف داده است نه به دست کفار و منافقین.

عالم نور، وبینار با شیعیان مقیم آمریکا

فطرتمان اجازه نمی­دهد که این حرف­ها را در ذهنمان بیاوریم. احسنت! حالا در مورد این­ها تحلیل دارم که عرض می­کنم. اصلاً دعوا بر سر چه چیزی است؟ یکی از مبانی زندگی مدرن، یکی فان است و دیگری پورن. این دو، اصول‌الدین انسان مدرن است.

دعایی در رزق داریم که در تعقیبات نماز عشاء است. مضمونش این است که خدایا ما را سرکار نگذار. آنجا که رزق من است، به همان‌جا بروم و آن را زود بگیرم. چه افرادی این شکلی هستند؟ چرا گاهی صد کار هم انجام می­دهیم؛ ولی روزی گیرمان نمی­آید؟
سرکار هستیم. علاف هستیم. یک مدت به آن اداره می­رویم. مدتی دیگر به شرکت دیگر می­رویم. یک مدت می­رویم بازار، یک مدت می­رویم بورس، یک مدت می­رویم ارز، یک مدت می­رویم فلان جا. هر جا می­رویم احساس می­کنیم، عمری را گذاشته ایم­ و فایده­ ای برای ما نداشت. سرکار رفتیم. سرکار گذاشتی، اثرش این بود که در رزق سرکار رفتی

یکی از اسماء قیامت روز حسرت است.
هرچه را که انسان در آن کمال می‌دید، سعادت می‌دید، خوبی و خوشی را درآن می‌دید، همه از بین می‌رود.
این حسرتی می‌شود که انسان را فرا می‌گیرد. می‌بیند برای آنچه که حقیقتاً کمال است کاری نکرده به سمت سعادت واقعی قدمی برنداشته است.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره یکی از اصحابشان فرمودند:
«وَکَانَ یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِهِ؛ آنچه به او عظمت بخشیده بود، کوچکی دنیا در نگاهش بود.» نهج‌البلاغه، حکمت ۲۸۹.

تا شئون خیالی و اعتباری دنیا در چشم انسان کوچک و پست نشود، انسان بزرگ نخواهد شد و تا بزرگ نشود، نمی‌تواند کارهای بزرگ کند.