وقتی کسی در قلب، خودش را باخت در بدن هم خودش را هم باخته است. بدن مقاومتش را از دست می‌دهد، بعد با یک ویروسی که از کوچه پایینی رد می‌شود او می‌گیرد و مریض می‌شود و سریع احساس می‌کند که خفه می‌شود و سریع به بیمارستان می‌رود و بیمارستان که برود آنجا مرکز ویروس و میکروب است و آنجا می¬گیرد .

سبک‌سرها تعطیلی کعبه و حرم و مسجد را نماد شکست دین در برابر علم می‌خوانند؛ غافل از اینکه اساساً فلسفه زیارت کعبه، حرم و مسجد این است که به فقر و ناتوانی خود در برابر خدا اقرار کنیم. کاری که کرونا کرد این بود که به آدمیزاد فهماند از خود هیچ توان و دانشی ندارد و در برابر ویروس کوچکی زمین‌گیر می‌شود.

پزشکان هشدارهایی می‌دهند که در اثر توجه و مراقبت نسبت به این هشدارها به این ویروس دچار نمی‌شویم. ویروس کرونا حقیقتی غیرقابل‌انکار و پیش روی ماست. وقتی ما را از ابتلای به آن می‌ترسانند، خیر ما را می‌خواهند. اگر این هشدارها را جدی نگیریم، خودمان را دچار بیماری و مرگ می‌کنیم.

وقتی انسان‌ها بین خودشان با مرگ فاصله‌ای نمی‌بینند، بیشتر مواظبت می‌کنند و کمتر دل می‌بندند و دل می‌شکنند. وقتی اعضای خانواده، خودشان و عزیزانشان را در کام مرگ می‌بینند به چیزهای بی‌ارزش فرصت نمی‌دهند تا این دو روز باهم بودن را ناخوش کند. حقیقت این است که نه‌فقط در روزهای کرونایی، بلکه همیشه بین ما و مرگ فاصله‌ای نیست.

یکی از برکات کرونا، نشان دادن تفاوت زیست مؤمنانه و کافرانه بود. در زیست کافرانه، هر کس فقط به خودش فکر می‌کند و ارزش دیگران به میزان کارکرد و فایده‌ای است که دارند. در زیست مؤمنانه، خود را فانی در جمع می‌بینی و برای پیشرفت جامعه، خود را فدا می‌کنی. در باب این تفاوت، نکاتی است که در پیام‌های بعدی به آن اشاره خواهد شد.

در کشورهای غربی بر اساس حاکمیت فرهنگ مادی، کهن‌سالان به‌راحتی به کام مرگ فرستاده می‌شوند تا جایی که برخی دولت‌ها رسماً اعلام کردند به افراد بالای ۸۰ سال خدمات درمانی تعلق نمی‌گیرد. در فرهنگ مادی، کهن‌سالان مصرف‌کننده محض‌اند که هیچ فایده‌ای برای توسعه و تولید مادی در کشور ندارند. این نگاه حیوانی و مصرف گرایانه به انسان، دقیقا همان چیزی است که انبیاء به دشمنی با آن برخاسته اند.

در فرهنگ الهی و انسانی، تک‌تک انسان‌ها به خاطر ارزش‌های روحی و معنوی ارزشمندند و هر کس مرتبه بالاتری از فضائل روحی داشته باشد، بیشتر شایسته احترام و ارجمندی است. در این فرهنگ، کهن‌سالان مایه برکت در جامعه هستند و به خاطر شکنندگی روحی و جسمی، بیشتر شایسته احترام و رسیدگی هستند. خداباوران، فارغ از میزان تولید و درآمدزایی انسان‌ها، برای تک‌تک انسان‌ها ارزش قائل‌اند و از هیچ کمکی برای هیچ‌کس دریغ و مضایقه ندارند.

روزهای ابتدایی قرنطینه، موج و انگیزه همگانی برای مراقبت‌های بهداشتی بالابود؛ اما به‌مرور، این انگیزه و مراقبت دچار فرسایش شد. این نشان می‌دهد انسان، موجودی فراموش‌کار است و نیاز به تذکر دائمی دارد. در مسائل معنوی هم گاهی تلنگری در ما زنده می‌شود و شوری برای اصلاح و مراقبت پیدا می‌کنیم؛ ولی به‌مرور دچار فرسایش و نسیان می‌شویم. اینجا نیز باید دائماً خودمان را با چیزهایی که تنبه و هوشیاری می‌آفرینند متصل کنیم.

یکی از شگفتی‌های کرونا، دوران ۱۴ روز آن است که ویروس در بدن پنهان است و علائم آن نامحسوس است. این دوران کمون، حکایت از بیماری باطنی دارد که هنوز به منصه ظهور نرسیده. بسیاری از بیماری‌های روحی نیز چنین است و در دنیا، دوران کمون را طی می‌کند و پس از مرگ، خود را با همه آثارش نشان می‌دهد.

بسیار بودند و هستند کسانی که حامل کرونا بودند و هیچ نشانه‌ای بروز نمی‌دادند؛ ولی بعد ایامی هویدا شد و گرفتار شدند. این نگاه، مانع حسن ظن آدمی به خود می‌شود و نمی‌گذارد انسان با قضاوت عجولانه، خود را رهیده از بیماری بداند. باور به اینکه بیماری‌های روحی نیز پس از مرگ از کمون خارج می‌شوند نمی‌گذارد انسان مؤمن خیالش از خودش راحت باشد و خود را سالم بنامد.