‼ توجه: متن زیر توسط هوش مصنوعی تایپ شده است ‼

بسم الله الرحمن الرحیم.
عبدالله علیه السلام قال: تَعَوَّذوا باللهِ مِن سَتَواتِ اللهِ باللّیلِ والنهارِ. قُلتُ: وما ستواتُ الله؟ قال: الأخذُ علی المعاصی.
از امام صادق علیه السلام نقل شده است که فرمودند: "پناه ببرید به خدا از حمله‌های خدا در شب و روز." سَطْوَة، در واقع، پاتک شبیخون باشد. قشنگی‌اش این است: "شبیخون خدا در شب و روز". گفتم: "شبیخون خدا چیست؟" فرمود: "ماخذه گرفتن بر گناهان." که یک‌مرتبه یک گناه، خدا همه را ترک می‌کند که عقوبت تو را در یکی از آن‌ها قرار داده، معلوم هم نیست در کدام‌شان است. و یکی از آن‌ها عاقبت به خیر می‌کند، یکی از آن‌ها آدم را زمین می‌زند. نمی‌دانی...
من از کثیر به یاد دارم خدا رحمت کند مرحوم عبدالله جعفری، رضوان الله علیه. یکی از شاگردان وارث عرفانی طباطبایی. خیلی مرد بسیار بزرگ و ناشناخته بود. آقا می‌خواستند منزل ایشان بروند. دفتر آقا گفته بود که به آقا بگویند: "لطف کنند، نیایند." برای چی؟ گفته بود: "اینجا که بیایند، همسایه‌ها فکر می‌کنند من کسی هستم، در محل حرفش می‌افتد." ولی یکی از اهل محل، آمد و آقا آمدند خانه‌اش. وقتی از دنیا رفت، همسایه‌ها ایشان را نمی‌شناختند. ایشان می‌فرمود که این آیه که می‌گوید: «یَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ»؛ یعنی نود و نُه تا را خدا رد می‌کند، بابت یکی گوش می‌تاباند که این می‌شود که آدم خاکسترش هوا می‌رود، با خاک یکسان می‌شود. یکی را خدا گوش می‌تاباند. نود و نُه تا را رد می‌کند.
«حقٌّ علی الله» در حدیث از امام رضا علیه السلام آمده است: «حقٌّ علی اللهِ أَنْ لا یُعصَی فی إِلاَّ أبْهاها لشمسٍ حتّی تَطْهُرَ.»
خیلی حدیث عجیبی است. حقی است بر خدا که در خانه‌ای معصیت نشود، مگر اینکه خدا آن خانه را در معرض تابش خورشید قرار می‌دهد؛ یعنی هر خانه‌ای که گناه شده، یک دوره با خاک یکسانش می‌کند. آفتاب به آن خانه بتابد تا زمین پاک شود. «حتّی تطهر»؛ تا پاک شود. در معرض اشعه شمس قرار دهد. یک دوره صافش کند که آفتاب به آن بخورد، پاک شود. آفتابی که مُطهّرات بود، دیگر مُطهِّر معنوی هم هست. حدیث از امام رضاست که خودشان شمس الشموسند؛ بتابند تا ما تطهیر شویم.