‼ توجه: متن زیر توسط هوش مصنوعی تایپ شده است ‼
بسم الله الرحمن الرحیم
«عن ابی عبدالله علیه السلام قال قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: ان اول ما عُصیَ اللهُ به ستّهٌ». پیغمبر اکرم (ص) فرمودند که اولین چیزهایی که خدا با آنها معصیت شد، شش چیز است. حالا «اول» زمانی شاید نباشد، «اول» رتبی باشد. هر شش تا مربوط به حُب است. سرمنشأ هر فعلی هم گرایش باطنی و تمایل ذاتی انسان است.
اولین آنها «حب الدنیا» است، یعنی علاقه به دنیا، علاقه به اعتباریات، علاقه به مادیات، ماده امور فانیه.
دومیش «حب الریاسه» است، محبت ریاست. ریاست یعنی در سر بودن، رأس بودن، اول بودن، بالا بودن. حالا به هر نحوی تعبیرش بکنیم. ریاست بالاخره باعث می‌شود که انسان بسیاری از گناهان را مرتکب شود؛ به خاطر اینکه بعضی جاها اگر انسان بخواهد تقوا به خرج دهد، رأی و ریاست و این حرف‌ها فدا می‌شود.
سومیش «و حب الطعام» است، علاقه به خوراک و طعام. این هم سرمنشأ بسیاری از گناهان است.
چهارمیش «حب النوم» است، علاقه به خواب. بسیاری از گناهان از اینجا نشئت می‌گیرد که انسان اهل مجاهدت و تلاش و این‌ها نیست. علاقه به خواب.
پنجمیش «و حب الراحه» است، علاقه به راحتی. با حب النوم متفاوت است؛ آن استراحت است، این راحت است. این راحت یعنی انسان وقتی بیدار است و مشغول فعالیت در امورش است، این امور مزاحمتی برای او نداشته باشد و خستگی و زحمتی برایش نباشد. این اموری باشد که قرار است برایش سودی حاصل شود. وقت‌های دیگر هم که مشغول خواب باشد، یعنی وقتی بیدار است، راحت باشد، وقتی هم که خوابید، دیگر هیچ.
و آخریش هم که «حب النساء» است، علقه به زنان. خب، این علاقه به زنان در مردها هست دیگر. چطور حضرت فرمودند که خدا با این معصیت می‌شود؟ یعنی فقط مردان این‌گونه معصیت می‌کنند یا زن‌ها هم مرتکب معصیت می‌شوند؟ ظاهراً خود زن‌ها هم به این معصیت مرتکب می‌شوند. یعنی این حُب برای آنها هم حب النساء است، یعنی حُب خودشان از حیث نسا بودن. و مردان هم همان جلوه‌های لطافت زنانه باعث می‌شود که به سمت آنها کشیده شوند و بسیاری از گناهان از اینجا نشئت می‌گیرد. خود زن‌ها هم باز از همان گرایش به لطافت‌های زنانه خودشان، در بسیاری از معاصی می‌افتند؛ این گناهانی که حالا مثلاً تبّرج و چه و چه، این‌ها همه از همین علاقه به زنان است.
روایت بعدی: «عن ابی عبدالله علیه السلام قال قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: ثلاث من کنّ فیه کان منافقاً». سه تا چیز است که هرکه در او باشد، منافق است. «وان صام وصلی»، ولو فرض کنید که مسلمان باشد. «من اذا ائتمن خان»، وقتی که امینش می‌دانند، خیانت می‌کند. هر میزان که خیانت در آنچه که او را امین دانستند شدیدتر باشد، مرتبه نفاق او شدیدتر است.
«و اذا حدّث کذب»، وقتی که تحدیث می‌کند، حدیثی می‌گوید، از حادثه‌ای خبر می‌کند، دروغ می‌گوید، حرفی می‌زند، اطلاعی می‌دهد، دروغ می‌گوید.
«و اذا وعد اخلف»، وعده می‌کند، خلف وعده می‌کند.
«ان الله عزوجل قال فی کتابه: ان الله لا یحب الخائنین». خدای متعال در قرآن فرمود که خدا خائنین را دوست ندارد. «و قال: انا لعنت الله علیه ان کان من الکاذبین». لعنت خدا را بر کاذبین حمل کرده. «و ذکر فی الکتاب اسماعیل انه کان صادق الوعد و کان رسولاً نبیاً محموداً». صادق الوعد بودن حضرت اسماعیل را تعریف کرده و این را انگار زمینه‌ای دانسته که او رسول و نبی شده است، بر اساس همین صادق الوعد بودن. خب، پس این‌ها همه ربط به این دارد که کسی منافق باشد که خائن شود یا اینکه صادق الوعد باشد که زمینه‌ای باشد تا خدا او را امین بداند و اگر امین دانست، بار امانتی مثل رسالت و نبوت را به دوشش می‌گذارد.
خدا ان‌شاءلله ما را از این رذائل و این جور معاصی نجات عنایت بفرماید.
الحمد لله رب العالمین.