‼ توجه: متن زیر توسط هوش مصنوعی تایپ شده است ‼

بسم الله الرحمن الرحیم. تبریک عرض می‌کنم میلاد امام عسکری (علیه السلام) را محضر آقا و مولایمان حضرت بقیّة الله (عج) و به همه مسلمانان و مؤمنان و شیعیان عالم. ان‌شاءالله که همه‌مان شیعه حقیقی باشیم برای اِمضائات مقدس و ان‌شاءالله که توجّهات و عنایات ایشان در دنیا و آخرت لحظه‌ای از ما قطع نشود.
در روایتی امام سجاد (علیه السلام) شعبه‌های حب دنیا را فرموده‌اند. اوّل «نساء» بود که دیروز اشاره‌ای شد. «حبّ دنیا»؛ این حبّ دنیا، ظاهراً منظور همین علقه به زندگی، به زندگی مادّی و یک جور حرص و طمع و این‌ها است. اینی که انسان دست و پا می‌زند برای بودن در دنیا به هر قیمتی، و هی می‌خواهد این بودنش را، کیفیت دنیاییِ زنده بودنش را، هی می‌خواهد ارتقا بدهد. و غافل از اینکه باید کیفیت زندگی اخرویش را ارتقا بدهد. علامت هم همین است که انسان معصیت می‌کند، گناه می‌کند، حق و ناحق می‌کند. خود علاقه به زندگی به صورت طولانی، «لو یعمرو الف حسنه»؛ دوست دارد هزار سال زندگی کند. و خب طبعاً این قرین می‌شود با آرزوهای طولانی. می‌نشیند برای خودش حساب‌کتاب می‌کند، فکر و خیال می‌کند تا هزار سال بعد این زندگیش برنامه دارد. برنامه هم نه برنامه‌های درست و حسابی به درد بخوری که به درد دیگران بخورد، به درد آخرت خودش بخورد؛ برنامه‌هایی که همش همین برنامه‌های شهوانی و نفسانی است. می‌خواهد خیلی سفرها برود تا هزار سال بعد. می‌خواهد بنشیند فیلم ببیند هزار سال بعد. می‌خواهد برود مسافرت. برنامه دارد تا هزار سال بعد چه غذاهایی بخورد؛ و هزار سالم زنده باشد، همه هزار سال را می‌خورد. فقط می‌خواهد بخورد، فقط می‌خواهد هی غذاهای جدید را امتحان کند. هی کیف و حال و تفریح و برقصد و آهنگ گوش بدهد. چیزهای مصرف‌کننده آبکی دودکی. همین است؛ برنامه‌اش برای زندگی همین است. به همین چیزها وابسته است. دینار و هی دارد اِرتقا می‌دهد. تو زندگی مشروبی که می‌خورد را مثلاً دوزش را می‌برد بالا یا کیفیت مشروبش را می‌برد بالا، یا مخلّفات و مزه‌ای که با او می‌خورد را هی اِرتقا می‌دهد. که عرض کردیم جلسه قبل شاخص اصلی حب دنیا گرفتار شدن به حرام است. اینجا آدم خودش را نشان می‌دهد، گرفتار دنیا است. آن گرفتاری از دنیا بسیار بسیار خطرناک است که انسان به خاطرش به حرام بیفتد. البته به حرام اگر هم نیفتد، به هر حال فی‌نفسِه خطرناک است محبت دنیا؛ ولی دیگر وقتی که به حرام منجر می‌شود، دیگر سقوط انسان است. عملاً دیگر انسان در ورطه هلاکت افتاده.
خوب برای این زنده‌بودن، یک وقت‌هایی حق و ناحق می‌کند. ببینید ذلت عرب را، حکّام عرب را. در این زمانه ما شورای حکّام عرب تشکیل می‌شود، رئیس شورا به حماس می‌گوید: گروهک تروریستی! چرا؟ برای اینکه مثل کلب از آمریکا و اسرائیل می‌ترسند. چرا می‌ترسند؟ چون می‌ترسند بمیرند، ترسانند! این‌ها این‌ها را بکُشَند! تقدیرات این‌ها دست آن‌ها است. ملک قبض روح اسرائیل، ملک روزی هم آمریکا، عزرائیل آمریکا. عزرائیل هم اسرائیل! فهم این‌ها از زندگی. خوب به این‌ها اگر بگوییم گوسفند، به گوسفند توهین شده. حیوان، به حیوان توهین شده است. کجا گوسفند برای زنده‌ماندن حق و ناحق می‌کند؟ کجا گوسفند برای زنده‌ماندن شریک گرگ می‌شود، عملگی گرگ را می‌کند؟ این‌ها برای زنده‌ماندن عملگی گرگ را می‌کنند، نوکر گرگ هم هستند. آخر هم گرگ این‌ها را می‌بردها، چون این‌ها قابل‌اعتماد نیستند. این‌ها ذلیل‌اند، آدم ذلیل قابل‌اعتماد نیست. بستگی دارد از که بیشتر بترسد. و این اسرائیلی‌ها می‌ترسند که نکند این‌ها از یکی دیگر بیشتر بترسند! برای همین آخر این‌ها این توفیق را دارند که به دست اسرائیلی‌ها کُلِشان زیر آب می‌رود. ولی یک عمر مثل حیوان زندگی می‌کند.
این ایام خیلی سوژه شد و دست گرفتند دیگر: وضعیتی که مردم غزه سلاح می‌خواهند، این‌ها برایشان کفن می‌فرستند. یعنی ما در مردن و دفن شما مشارکت می‌کنیم، کمکتان می‌کنیم. برای زنده‌ماندنتان کاری از ما بر نمی‌آید، کاری برای زنده‌ماندن این‌ها نمی‌کنند. این کشور مصر است، این کشور اردن است. و امروز، مهم‌تر از اینکه حالا این را عرض می‌کنم چون خیلی سؤال می‌بینم، ایام حتی دوستان طلبه و این‌ها از ما می‌پرسند که چرا ایران کاری نمی‌کند؟ اینجا مثلاً خبرنگار صدا و سیما، مجری صدا و سیما هی توییت می‌زند: پس موشک‌ها به درد چه می‌خورد؟ خوب مثل اینکه خیلی فهم نشده است. ما الان در میدانی هستیم، قرار نیست که این درگیری، درگیری ایران و اسرائیل باشد. این درگیری، درگیری اسلام با صهیونیست است نه درگیری ایران و اسرائیل. و اتفاقاً حرکت مافیایی اسرائیلی‌ها به این است که بیاید طرف بازی را بکشد طرف ایران و اسرائیل، بتواند شهروندهایی که هنوز خیلی توجیه نیستند را به سمت خودش همسو کند. بگوید که دیدید؟ ماجرا این است. حماس را پیش‌مرگ خودش کرده بود. او می‌خواهد، او از این‌ها دارد استفاده ابزاری می‌کند. حماس اگر تحریک ایران و فشار ایران و فریب ایران نبود، حماس به دعوا نداشت. فلسطینی‌ها هم دعوا نداشتند. هیچ‌کس دیگر با ما دعوا ندارد در این کره زمین، فقط ایران است. ایران هم از سر قدرت‌طلبی و جاه‌طلبی و گنده‌گویی و ماجراجویی و این‌ها است. بعضی از داخلی‌های خودمان هم می‌گویند که می‌خواهد اسرائیل را از صفحه روزگار محو کند، چون مملکتش را نمی‌تواند درست کند، از پس اقتصاد بر نمی‌آید، از پس اختلاس بر نمی‌آید. هی می‌آید سر و صدا می‌کند، هارت و پورت می‌کند: من اسرائیل را از روی صفحه روزگار محو می‌کنم که یک وجهه‌ای بین مردم خودش پیدا کند. الان آمده چهار نفر را آنتریک انداخته جلو به اسم حماس. الان مثلاً مصرف داخلی برایش بشود و اعتبار پیدا کند بین مردم. خوب در این ساختار که دشمن خبیث و پلید سناریوش این است، احمقانه‌ترین کار این است که ایران بیاید چهار تا حرکت گُل درشتِ واضح را انجام بدهد. موشک هم بیندازد وسط اسرائیل و بیاید یک حکم جهاد هم مثلاً مستقیم صادر بکند و یک دعوایی هم خودش مستقیم. اوّلاً که نیروهای نیابتی وابسته به ایران دارند کار می‌کنند، یمن هم وابسته به ایران است، سوریه هم وابسته به ایران، حزب‌الله وابسته به ایران است، خود فلسطین و حماس هم وابسته به ایران است. اسرائیل هتلش نیاز است که ایران بیاید وسط. ثانیاً شما امروز نباید هی فشار را بیاورید روی مسؤولین ما که بزنید، که یک کاری کنید. شما امروز باید فشار را بیاورید روی امت اسلام. باید داد بزنی سر مصری‌ها که مگر مُرده‌اید؟ شما انسانید؟ باید داد بزنی سر مردم اردن، داد بزنی سر قطر و مردم قطر، سر عمان، سر کویت. این کشورهای عربی که اکثرشان هم اهل سنت‌اند، هم‌زبانشان یکی است، هم‌نژادشان یکی است، هم‌مذهبشان یکی است. و هم آرمان فلسطین، آرمان آن‌ها است. و هم اگر امروز فلسطین لِح شود، نفر بعدی آن‌ها هستند نه ایران. کار به ایران نمی‌رسد. اسرائیل هیچ‌وقت آن‌قدر حماقت نمی‌کند که بخواهد بیاید با ایران سرش بخورد مگر اینکه مصر و اردن و سوریه و این‌ها در مشتش باشد. سر وقت ما نمی‌آید، سر وقت شماها می‌آید. فلسطین برای شماها حیاتی‌تر است تا ما. این را باید گفت، این را باید داد زد، این را باید به هر زبانی گفت، این را باید تکثیرش کرد. خیلی نکته مهمی است که خیلی اصلاً زمین بازی را نفهمیده‌اند.
الان حرکت شهروندی شما برای اینکه این مافیا اجماع را صورت بگیرد، به همه بداند بیرون، این است. این‌جوری باید بیان کنی تا همه بیایند حمایت کنند از توی شهروند، نه اینکه تو در آن سناریو که او دارد بیفتی. بیای وسط، خودت را کارآگاه معرفی کنی و بگویی که آقا این استعلامش را من دارم، بدهیدش بیرون. آنجا بیشتر مظلوم‌نمایی می‌کند و از یک سری چیزهای دیگر هم استفاده می‌کند که الان نمی‌خواهم به آن بگویم که زمینه‌هایی هست در بعضی‌ها برای اینکه بخواهند به چشم رقابت و حسادت و دشمنی به ایران نگاه کنند. مسائل قدیمی تاریخی که از خیلی‌وقت‌پیش بوده، یک حربه‌ای بوده که همیشه از آن استفاده می‌شد. در این فیلم مختار هم خیلی نشان می‌دادند که زمین‌گیر می‌کرده، یک دودستگی‌هایی که متأسفانه به هر حال در عالم اسلام بیشتر بوده و این‌وری آن‌وری می‌کردند و ماها را به جان هم می‌انداختند و معمولاً هم ایرانی‌ها این وسط لِه می‌شدند و متهم می‌شدند. این زمینه امروز هم هست و اسرائیل روی این حساب باز کرد. و چیزی که این را می‌تواند تقویت بکند این است که ایران بیاید خودش را فرمانده این نبرد اسرائیل معرفی بکند که من بودم، زدم. منم، همه کار منم. باید هزاران درود فرستاد به این رهبر حکیم و فرزانه و دانا که آمد اعلام کرد کار ما نیست. شما مردم فلسطین را نشناختید، این‌ها خودشان خیلی قوی‌اند. بله. بله، مسلمین بی‌تاب می‌شوند. و باز فهم این مرد را ببینید چقدر این مرد داناست، چقدر این مرد حکیم است که وقتی می‌خواهد بیاید یک پیامی بدهد که من نبودم، من نزدم؛ طبعاً اولین نیاز به این پیام و طبعاً ممکن است برداشت بشود که خوب پس که جمهوری اسلامی ترسیده است. آموزش از خودت ترسیدی که من تو را بزنم. این پیام را کجا می‌آید، می‌دهد؟ در جمع نیروهای مسلح، همه را جمع کرده است. سان دیده است. این همه سرباز آماده و لبیک‌گو. در جمع آن‌ها می‌گوید: من نزدم ولی البته اگر لازم باشد می‌زنم، حمایت می‌کنم ولی دست آن رزمنده‌ای که شما را زده می‌بوسم. چقدر حکیم است این مرد.
سایه جنگ چهل ساله ایشان و حضرت امام. حالا حضرت امام به نحوی ما درگیر جنگ شدیم اثر حماقت صدام. باز هم در همان دوران هم امام سایه جنگ بر سر این ملت را برداشت. خیلی جنگ‌های بزرگ‌تر و عمیق‌تر از این چیزی که رخ داد. و بعد از امام هم این رهبر عزیز و عظیم این نعمت بزرگ خدای متعال به ما، به نسل ما، به امت ما؛ سی و پنج سال دور تا دورمان خط مرزمان آتش است. مرز ما از بقیه کشورها با سیم خاردار جدا نشده، با آتش جدا شده است. یعنی شما از هر جایی که دیدید دیگر یک آتشی شروع شده، بدانید از ایران خارج شده‌اید. این مملکت را این‌جور نگه داشته است. هر وقت ما در سیبل جنگ و هدف دشمن بودیم برای حمله، با یک تدبیر ساده، با یک برنامه‌ریزی ساده سایه جنگ را برداشت. در قضیه حاج قاسم تدبیر رهبر انقلاب سایه جنگ را برداشت. در این قضیه اخیر سایه جنگ را برداشت. در داستان برجام، در قضایای افغانستان، در قضیه عراق، با آذربایجان و خیلی داستان‌های دیگر، سایه جنگ را دور کرده است از سر این ملت و مملکت. با قدرت، نه این مدل حکام عرب این احمق‌های ذلیل که آخر هم یکی‌یکی نفله می‌شوند. سر وقتشان آمریکا و اسرائیل به داد هیچ‌کدامشان نمی‌رسد، می‌خورند این‌ها را. نه، با عزت دور کرده است، با حکمت و تدبیر دور کرده است. این تفاوت کسی است که چشم و دلش را دنیا پر کرده، و چشم و دلش را معنویت و حکمت و ارتباط با خدا پر کرده است. این می‌شود تفاوت حب دنیا و حب الله. این دو با همدیگر جمع نمی‌شوند. یکی از نمونه‌های حب دنیا همین علاقه‌مندی به زنده‌ماندن ذلیلانه‌ای است که ما امروز می‌بینیم. کشورهای عربی سایه انداخته بر اثر امت اسلام، سایه انداخته است. باید بیدار بشویم. امت اسلام باید بیدار بشود. و ما راهبرد اصلی‌مان در قضیه فلسطین این است که امت اسلام بیدار بشود. طراحی عملیاتمان این است. باید کاری کرد که امت اسلام بیدار بشود. و هر برنامه‌ای که داریم باید با فرض این باشد که امت اسلام متولّی این پروژه و این طرح باشد. آن‌ها بخواهند کاری بکنند، آن‌ها بخواهند اجرا بکنند، نه حزب‌الله لبنان و چهار تا شیعه و چهار تا ایرانی. نه، قضیه فلسطین این شکلی نیست. آزادی فلسطین این مدلی نیست. قرار نیست ایرانی‌ها فلسطین را آزاد بکنند. ایرانی‌ها نمی‌توانند فلسطین را آزاد بکنند. ایرانی‌ها اگر با پرچم ایران بخواهند بیایند سمت فلسطین، خیلی اتفاقات دیگر رقم می‌خورد که خوب نمی‌شود به خیلی‌هایش اشاره کرد. فلسطین را فلسطینی‌ها باید آزاد بکنند. فلسطین را مسلمین باید آزاد بکنند. فلسطین را اهل سنت باید آزاد بکنند. البته تحت آن پرچم هدایت‌بخشی که با منطق تشیع حاج قاسم فرمود: «غیراین تفکر آزاد نخواهد کرد.» غیر تفکر شیعی. ولی همین حاج قاسم فرمود: «من اگر کسی بخواهد داعیه تشیع داشته باشد در فلسطین، من با او کار نمی‌کنم.» این دو تا با همدیگر قابل جمع است و باید به آن توجه داشت.
باید میدان‌دار امت اسلام اهل سنت باشد. البته پرچم‌دار باید منطق شیعه باشد، چون اصلاً منطق دیگری کفاف نمی‌دهد. منطق دیگران معمولاً رهبرانش از همین جنسی بودند که عرض کردیم. رهبرانی پا روی دنیا گذاشتند، به پای عزتشان ایستادند که جز در عالم شیعه جای دیگر پیدا نمی‌شود. این منطق جز از حسین بن علی و امیر المؤمنین دیده نمی‌شود. از شافعی نپرسید، امثال این مسائل از این‌ها نمی‌شود. از این‌ها چیزی در نمی‌آید. همه می‌دانند، همه فهمیدند با منطق و مکتب و مرام این‌ها مشکلی حل نمی‌شود. پرچم از جهت فکری دست شیعه است، دست آرمان شیعه است، دست رهبران شیعه است. ولی بیمه معناست که میدان را هم باید شیعه‌ها و ایرانی‌ها پر کنند؟ نه. و امروز وظیفه من و شما این است که امت اسلام را بیدار کنیم. با امت اسلام حرف بزنیم. بنویسید، بگویید، عربی حرف بزنید، ارتباط بگیرید با مردم جهان عرب. امروز آدم احساس می‌کند نیازش از هر روزی بیشتر است. و ما در این عرصه‌ها خیلی ضعیفیم. برای بچه‌هایی که عربی بلدند، برای بچه‌هایی که عرب‌زبانند، بنشینند فکر کنند، ساز و کاری طراحی کنند. با امت اسلام، با جهان عرب حرف بزنند، گفتگو کنند. این‌ها را روشن کنند، بفهمانند که آقا وظیفه دارند، وظیفه تاریخی دارند که این وظیفه تاریخی را اگر عمل بکنند، می‌شود فتح قدس، برگشت. عمل نکنند، می‌شود شراکت در قتل‌عام مردم فلسطین. ما امروز در همچین دوگانه‌ای هستیم. راه سومی هم ندارد. تمام شده است آن روزگاری که با سکوت و بی‌محلی و این‌ها به هر حال یک آتش‌بسی می‌شد. سی چهل روز همدیگر را خاک و خون می‌کشیدند آتش‌بس می‌شد. این قضیه دیگر آتش‌بس ندارد. نه اسرائیلی‌ها حرف از آتش‌بس می‌زنند نه فلسطینی‌ها. هیچ‌کدام سر آتش‌بس ندارند. ادامه دارد و تا نابودی یکی از این دو گروه ادامه دارد. یا امت اسلام می‌ایستد تا نابودی اسرائیل کمک می‌کند، یا می‌ایستد تا نابودی فلسطین نگاه می‌کند. از این دو حالت خارج نیست و در هر دو تا شریک می‌تواند باشد.
امروز مسؤولیت تاریخی امت اسلام و جوان مسلمان خصوصاً این است. پس موشک‌هایتان چه شد؟ چرا شما دارید به نفع مافیا حرف می‌زنید؟ چرا تبرئه می‌شوید در این بازی شهروند؟ چرا نمی‌فهمی الان قضیه چیست؟ که را باید به حرف بیاورید؟ که را باید به موزه بیاورید؟ که را باید به واکنش وادار کنید؟ یک نکته‌ای بود که حالا چون به این بحث ما هم ربط داشت و به این ایام هم مرتبط بود چند کلمه عرض کردیم. و الحمدلله رب العالمین.