‼ توجه: متن زیر توسط هوش مصنوعی تایپ شده است ‼

بسم االله الرحمن الرحیم. عن امیر المؤمنین علیه السلام عن آبائه علیهم السلام عن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فی حدیث المناهی. حدیث مناهی از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است؛ آنجا می‌فرماید: «من عرضت له شهوه أو شهوت فجنبها مخافه الله عزوجل حرم الله علیه النار و آمنه من الفزع الأکبر و أنجز له ما وعده فی کتابه فی قوله تعالی فمن خاف مقام ربه جنتان». کسی را که صحنه گناه یا شهوتی پیش آید و به خاطر ترس از خدا اجتناب کند، خداوند آتش را بر او حرام می‌کند و او را از فزع اکبر نگه می‌دارد و آنچه را که در کتاب خود وعده داده، برای او عملی می‌کند که فرمود: «کسی که از مقام ربش بترسد، دو بهشت خواهد داشت.»
«و من عرضت له دنیا و آخره فاختار الدنیا علی الآخره لقى الله عزوجل یوم القیامه لا حسنه له یدفعه عن النار». کسی که دنیا و آخرت بر او عرضه شود و دنیا را بر آخرت انتخاب کند، روز قیامت در حالی خدا را ملاقات می‌کند که هیچ حسنه‌ای ندارد که او را از آتش نگه دارد.
و من اخطار الاخر... پس انتخاب دنیا، گناه ماست. وقتی می‌خواهیم گناه را برای خودمان محاسبه کنیم، در کلامم و در نگاهم، خود انتخاب دنیا و ترجیح دادن دنیاست. «فمن اختار الآخره و ترک الدنیا رضی الله عنه». هر کس آخرت را بر دنیا ترجیح بدهد و دنیا را ترک کند – ترک دنیا در برابر آخرت از هر که دنیا – خداوند از او راضی می‌شود و گناهان او و زشتی‌های عملش را هم می‌بخشد.
عن عبدالله بن سنان قال: سألت أبا عبدالله جعفر بن محمد الصادق علیه السلام... ابن سنان می‌گوید: «از امام صادق علیه السلام پرسیدم: ملائکه بهترند یا فرزندان آدم؟» فقال: «قال امیرالمؤمنین علی بن أبی طالب علیه السلام: إن الله رکب فی الملائکه عقلاً بلا شهوه و رکب فی البهائم شهوه بلا عقل». امیرالمؤمنین فرمودند: «خداوند متعال در ملائکه عقل بدون شهوت را ترکیب کرد و در بهائم شهوت بدون عقل را ترکیب کرد.» «و فی بنی آدم کلتیهما». و در بنی آدم هر دو را ترکیب کرد. «فمن غلب عقله شهوته فهو خیر من الملائکه و من غلب شهوته عقله فهو شر من البهائم». هر کی عقلش بر شهوتش غلبه کند، بهتر از ملائکه است. هر کی شهوتش بر عقلش غلبه کند، بدتر از بهائم است.
عن جعفر بن محمد الصادق عن أبیه عن آبائه علیهم السلام قال: قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: «طوبى لمن ترک شهوه حاضره لموعد لم یره». خوش به حال کسی که این شهوتی را که دم دست و نقد است، رها می‌کند به خاطر یک وعده‌ای که حالا ندیده و نمی‌داند چیست. خود این پس علامت عقل است، آدم عاقل که...
عن امیرالمؤمنین علیه السلام انه قال: «کم من شهوه ساعه أورثت حزناً طویلاً». چه بسا شهوت لحظه‌ای که یک حزن طولانی به جا گذاشت. «و کم من أکله منعت أکلات». چه بسا لقمه‌ای که مانع می‌شود از لقمه‌هایی؛ آدم از لقمه‌هایی محروم می‌شود.
عن أبی عبدالله علیه السلام قال: «قال الله تعالی: إنما أقبل الصلاه ممن تواضع لعظمتی». من نماز را از این‌ها قبول می‌کنم؛ کسی که برای عظمت من تواضع کند، خودش را نگه دارد از شهوات به خاطر من، «و یقطع نهاره بذکری». روزش را با ذکر من به سر می‌آورد، «ولا یتأدم على خلقی». خودش را از مخلوقات من بزرگتر نمی‌داند، «و یطعم الجائع». به آدم گرسنه اطعام می‌کند، «و یکسو العاری». آدم عریان را می‌پوشاند، «و یرحم المصاب». به آدم مصیبت‌زده رحم می‌کند، «و یأوی الغریب و الغریب». غریب و بی‌کس را پناه می‌دهد. «فذاک الذی یضیء له فی السماوات کما تضیء الشمس». این آدم که این کارها را می‌کند، نورش مثل خورشید می‌ درخشد. «أجعل له فی الظلمات نوراً». من در ظلمات برایش نور قرار می‌دهم، «و فی الجهاله حلماً». در جهالت به او حلم قرار می‌دهم. «أکلؤه بعزتی». من با عزّت خودم از او محافظت می‌کنم، «و أستحفظه ملائکتی». ملائکه‌ام را محافظش قرار می‌دهم. «یدعونی فألبّیه». هر وقت دعا بکند و من را بخواند، لبیک بهش می‌گویم. «و یسألنی فأعطیه». هر وقت از من درخواست بکند، بهش عطا می‌کنم. «فمثل ذلک عندی کمثل جنات عدن لا یسمع ثمرها ولا تتغیر عنها حال». مثل یک همچین کسی پیش من مثل جنات عدن است؛ میوه‌هایش ارتفاع ندارند (یعنی تواضع دارد). یک همچین آدمی و حالش دگرگونی پیدا نمی‌کند. دیگر بهشت ثابت. این را من بهشت ثابت می‌بینم. کسی تو این حالت باشد انگار برود. تو را در حالتی می‌بینم که دیگر دوام دارد.
خب این قاب نهم تمام شد. قاب دهم جلسه بعد. الحمدلله.